Bazy danych to coś, z czym spotykamy się cały czas, praktycznie codziennie. Jest to tak popularne, że często nawet korzystamy z nich praktycznie nie zastanawiając się, czym właściwie są i jak bardzo potrafią ułatwić nam życie.
Są narzędziem pozwalającym na sprawne i właściwe zarządzanie informacjami, które posiadamy. Dzięki nim możliwe jest uporządkowanie danych, a więc gromadzenie określonych danych wg jakiegoś systemu, klucza. Pozwalają także na wyszukiwanie interesujących nas danych, spośród wielu informacji.

Czym zatem są wspomniane bazy danych?

Baza danych to nic innego jak zbiór danych, który charakteryzuje się tym, że dane te są uporządkowane. Wpisywanie odpowiednich wartości w odpowiednie miejsce jest najważniejszym czynnikiem, który zapewnia powodzenie w utworzeniu przydatnej bazy danych, która pozwoli nam wyszukiwać poprawne i interesujące nas dane. A więc tworząc bazę danych przede wszystkim musimy mieć na uwadze, czemu ona ma służyć, jaki jest jej cel. Jeśli zadamy sobie to pytanie, będziemy wtedy w stanie odpowiedzieć na pytanie, jakie dane określona baza powinna zawierać.

Bazy danych przydatne są zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Jednym z popularniejszych przykładów baz danych jest książka telefoniczna, w której możemy wyszukać numer telefonu do interesującej nas osoby po jej nazwisku i miejscowości (nazwiska ułożone są w kolejności alfabetycznej).

Innym przykładem, z którym często się spotykamy, może być kartoteka pacjentów, która zawiera dane uporządkowane alfabetycznie wg nazwisk, często też miejsca zamieszkania. Pozwala odnaleźć dane dotyczące historii leczenia pacjenta i wprowadzić aktualne informacje o kolejnych wizytach, chorobach i zastosowanym leczeniu, zleconych badaniach, wynikach badań.

Kolejnym przykładem może być katalog w bibliotece i czytelni. Jest to taka baza danych, w której znajduje się spis książek, czasopism oraz wszystkich innych materiałów, przeznaczonych do wypożyczenia bądź skorzystania na miejscu w czytelni. Dane posegregowane są tak, żeby można było wyfiltrować interesujące nas pozycje, m.in. po autorze, tytule, słowach kluczowych, tematyce. Wspomniana baza danych jest niezwykle przydatna zarówno dla pracowników bibliotek jak i czytelników.

Coraz więcej bibliotek oferuje swoim czytelnikom możliwość dostępu do swoich katalogów za pomocą sieci Internet. Dzięki czemu osoba korzystająca z takiej bazy, może bez wychodzenia z domu sprawdzić, czy w bibliotece znajduje się interesująca ją książka, czy jest aktualnie dostępna do wypożyczenia.
Istnieje też często możliwość zarezerwowania jej, wówczas książka będzie czekać na czytelnika przygotowana do odbioru, bądź też zamówienia jej na termin późniejszy, jeśli książka jest aktualnie wypożyczona. Jest to niezwykłe udogodnienie dla studentów, którzy ucząc się i pisząc prace nie muszą już spędzać całych dni w czytelni.

Bazę danych stosowane są praktycznie w każdych firmach. Są tutaj różnego rodzaju ewidencje: pracowników, kontrahentów, produktów, surowców i materiałów. Przykładowo: baza danych dotycząca kontrahentów, może zawierać takie informacje jak nazwa skrócona i pełna, NIP, adres siedziby, adres korespondencyjny, rozliczenia z firmą, należności zobowiązania rozliczone i nierozliczone, nieprzeterminowane i przeterminowane, daty i numery faktur, z których wynikają rozrachunki. Tego typu bazy danych bardzo wprowadzane są w programach księgowych i służących do fakturowania.

Na powyższych przykładach jasno widać, że bazy danych przydają się wszędzie tam, gdzie niezbędne jest katalogowanie danych, przechowywanie, wyszukiwanie i wprowadzanie zmian w posiadanych informacjach.

Najprostsze bazy danych stworzyć można w arkuszu kalkulacyjnym, w którym zapisujemy dane w kolumnach i wierszach, w odpowiednich polach, czyli tworzymy tabelę, która pozwoli nam posortować dane wg interesującego nas kryterium, a także wyfiltrować dane o interesującym nas obiekcie.

Tworzenie bazy danych wymaga wpisywania odpowiednich danych w oddzielne pola. Przykładowo wiersz kolumny będzie zawierał wszystkie informacje o interesującym nas obiekcie, czyli będzie to rekord. W kolumnach oddzielnie należy wpisywać poszczególne informacje.

Na przykładzie bazy danych dotyczącej kontrahentów, oddzielnie wpisujemy nazwę skróconą jak i pełną, oddzielnie NIP, miasto, numer faktury i tak dalej. Dzięki temu będziemy mogli wyszukać kontrahenta wg każdego odrębnego kryterium. Podsumowując, każda z informacji wg której zamierzamy wyszukiwać kontrahentów powinna znaleźć się w osobnej kolumnie.

Zawodowi programiści kreują świat, w którym aktualnie żyjemy. Na rynku pojawiają się nowe aplikacje, urządzenia czy sprzęty gospodarstwa domowego, które nie tylko ułatwiają i usprawniają nasze codzienne czynności, ale są także w stanie autonomicznie się nimi zająć. Sztuczna inteligencja zyskuje coraz silniejszą pozycję w życiu każdego człowieka. Programując ją według naszych potrzeb, mamy realny wpływ na środowisko, w którym się obracamy.

System zarządzania bazami danych (DBMS) to zbiór programów umożliwiających użytkownikom dostęp do bazy danych, manipulowanie danymi, raportowanie/reprezentację danych. Pomaga także kontrolować dostęp do bazy danych. Systemy zarządzania bazami danych nie są nową koncepcją i jako takie zostały po raz pierwszy wprowadzone w 1960 roku. Zintegrowany magazyn danych (IDS) Charlesa Bachmena jest uważany za pierwszy DBMS w historii.

Z czasem technologie baz danych ewoluowały, a wykorzystanie i oczekiwane funkcjonalności baz danych znacznie wzrosły. Istnieją 4 główne typy DBMS. Hierarchiczny – ten typ DBMS wykorzystuje relację „rodzic-dziecko” do przechowywania danych. Ten rodzaj DBMS jest obecnie rzadko używany. Jego struktura jest jak drzewo z węzłami reprezentującymi rekordy i gałęziami reprezentującymi pola. Rejestr systemu Windows używany w systemie Windows XP jest przykładem hierarchicznej bazy danych.

Ustawienia konfiguracji są przechowywane jako struktury drzewiaste z węzłami.
Sieć DBMS – ten typ DBMS obsługuje wiele relacji. Zwykle skutkuje to złożonymi strukturami baz danych. Serwer RDM to przykład systemu zarządzania bazą danych, który implementuje model sieci.
Relacyjny system DBMS – ten typ DBMS definiuje relacje z bazą danych w postaci tabel, zwanych również relacjami. W przeciwieństwie do sieciowego DBMS, RDBMS nie obsługuje wielu relacji. Relacyjne systemy DBMS zwykle mają predefiniowane typy danych, które mogą obsługiwać. Jest to najpopularniejszy typ DBMS na rynku. Przykłady systemów zarządzania relacyjnymi bazami danych obejmują bazy danych MySQL czy Microsoft SQL Server.

Relacja obiektowa DBMS – ten typ obsługuje przechowywanie nowych typów danych. Dane do przechowywania są przedstawione w postaci obiektów. Obiekty, które mają być przechowywane w bazie danych, mają atrybuty i metody, które definiują, co zrobić z danymi.
SQL oznacza Structured Query Language i służy do komunikacji z bazą danych. Według ANSI (American National Standards Institute) jest standardowym językiem dla systemów zarządzania relacyjnymi bazami danych. Instrukcje SQL służą do wykonywania zadań, takich jak aktualizacja danych w bazie danych lub pobieranie danych z bazy danych.

Niektóre popularne systemy zarządzania relacyjnymi bazami danych, które używają SQL to: Oracle, Access, Microsoft SQL Server, itp. Chociaż większość systemów baz danych używa SQL, większość z nich ma również swoje własne dodatkowe zastrzeżone rozszerzenia, które są zwykle używane tylko w ich systemie. Jednak standardowe polecenia bazy danych SQL, takie jak „Wybierz”, „Wstaw”, „Aktualizuj”, „Usuń” czy „Utwórz”, można wykorzystać do wykonania prawie wszystkiego, co trzeba zrobić z bazą danych. Relacyjny system baz danych zawiera jeden lub więcej obiektów zwanych tabelami. Dane lub informacje dotyczące bazy danych są przechowywane w tych tabelach.

Tabele są jednoznacznie identyfikowane według ich nazw i składają się z kolumn i wierszy. Kolumny zawierają nazwę kolumny, typ danych i inne atrybuty kolumny. Wiersze zawierają rekordy lub dane dla kolumn.
SQL (relacyjne) bazy danych mają dojrzały model przechowywania danych i zarządzania. Ma to kluczowe znaczenie dla użytkowników korporacyjnych. Obsługują też pojęcie widoków, które umożliwiają użytkownikom wyświetlanie wyłącznie danych, do wyświetlania których mają uprawnienia.

Dane, do których nie mają uprawnień, są ukrywane przed nimi

NoSQL to nadchodząca kategoria systemów zarządzania bazami danych. Jego główną cechą jest nieprzestrzeganie koncepcji relacyjnych baz danych. NOSQL oznacza „nie tylko SQL”. Koncepcja baz danych NoSQL wzrosła dzięki internetowym gigantom, takim jak Google czy Facebook, którzy zajmują się gigantycznymi wolumenami danych.
Gdy używa się bowiem relacyjnej bazy danych dla dużych woluminów danych, system zaczyna działać powoli w zakresie czasu odpowiedzi. Aby przezwyciężyć ten problem, można by oczywiście „zwiększyć skalę” systemów poprzez modernizację naszego istniejącego sprzętu.

Alternatywą dla powyższego problemu było rozłożenie obciążenia bazy danych na wiele hostów w miarę wzrostu obciążenia. Baza danych NOSQL to nierelacyjne bazy danych, które skalują się lepiej niż relacyjne bazy danych i są zaprojektowane z myślą o aplikacjach internetowych. Bazy danych NOSQL są rodzajem wysoce wyspecjalizowanych systemów i mają specjalne zastosowanie i ograniczenia. NOSQL nadaje się bardziej dla tych, którzy obsługują ogromne ilości danych. Zdecydowana większość korzysta z relacyjnych baz danych i powiązanych narzędzi.

Czasami musimy przechować i prześledzić pewne informacje. Dobrym do tego miejscem na jest baza danych Excel. Niezależnie od tego, czy jest to osobista lista numerów telefonów, lista kontaktów dla członków organizacji lub zespołu, czy też lista monet, kart lub książek, plik bazy danych Excel ułatwia nam wprowadzanie, przechowywanie i wyszukiwanie określonych informacji.

Microsoft Excel ma wbudowane narzędzia, które pomogą Ci śledzić dane i znajdować określone informacje, kiedy tylko chcesz. Z setkami kolumn i tysiącami wierszy, arkusz kalkulacyjny Excel może pomieścić ogromną ilość danych. Podstawowym formatem przechowywania danych w bazie danych Excel jest tabela. Po utworzeniu tabeli narzędzia danych programu Excel mogą być używane do wyszukiwania, sortowania i filtrowania rekordów w bazie danych w celu znalezienia konkretnych informacji.

Podczas wprowadzania danych ważne jest, aby upewnić się, że są one wprowadzane poprawnie. Upewnij się też, że nie zostawiasz pustych komórek. Błędy danych, spowodowane nieprawidłowym wprowadzeniem danych, są źródłem wielu problemów związanych z zarządzaniem danymi.

Jeśli dane zostaną wprowadzone poprawnie na początku, program z większym prawdopodobieństwem pokaże żądane wyniki.
Każdy pojedynczy wiersz danych w bazie danych jest znany jako rekord. Wprowadzając zapisy, pamiętaj o tym, by nie zostawiać pustych wierszy w tworzonej tabeli. Obejmuje to niepozostawianie pustego wiersza między nagłówkami kolumn i pierwszym wierszem danych. Rekord może zawierać dane dotyczące tylko jednego, konkretnego przedmiotu.

Rekord musi również zawierać wszystkie dane w bazie danych dotyczące tego przedmiotu. Nie może być informacji o przedmiocie w więcej niż jednym wierszu.
Podczas gdy wiersze w bazie danych programu Excel są określane jako rekordy, kolumny są określane jako pola. Każda kolumna wymaga nagłówka w celu zidentyfikowania zawartych w niej danych. Te nagłówki są nazywane nazwami pól. Nazwy pól są używane w celu zapewnienia, że ​​dane dla każdego rekordu są wprowadzane w tej samej kolejności.

Upewnij się, że wszystkie dane w kolumnie są wprowadzane w tym samym formacie. Jeśli zaczniesz wprowadzać liczby jako cyfry (np. 10 lub 20), kontynuuj w ten sam sposób. Nie zmieniaj tego w połowie drogi i nie zaczynaj wprowadzać liczb jako słowa (np. dziesięć lub dwadzieścia). Bądź konsekwentny. Nie pozostawiaj pustych kolumn w tabeli.
Po utworzeniu bazy danych możesz użyć narzędzi znajdujących się pod strzałkami rozwijanymi obok nazwy każdego pola do sortowania lub filtrowania danych. Funkcje bazy danych bywają niezwykle przydatne. Każda funkcja bazy danych, funkcja D, oblicza odpowiednią funkcję w podzbiorze zakresu komórek uważanego za tabelę bazy danych.

Funkcje bazy danych przyjmują trzy argumenty:
Database_arr jest zakresem, wbudowaną tablicą lub tablicą generowaną przez wyrażenie tablicowe, które ma strukturę taką, że każdy wiersz po wierszu 1 jest rekordem bazy danych, a każda kolumna jest polem bazy danych. Wiersz 1 zawiera etykiety dla każdego pola.
Field_str | num wskazuje, która kolumna (pole) zawiera wartości do uśrednienia. Może to być wyrażone jako nazwa pola (ciąg tekstowy) lub numer kolumny, gdzie kolumna po lewej stronie będzie reprezentowana jako 1.
Criteria_arr to zakres, wbudowana tablica lub tablica generowana przez wyrażenie tablicowe, które ma taką strukturę, że pierwszy wiersz zawiera nazwy pól, do których zostanie zastosowane kryterium (kryteria), a kolejne wiersze zawierają test warunkowy.

Pierwszy wiersz w kryteriach określa nazwy pól. Każdy inny wiersz w kryteriach reprezentuje filtr, który jest zestawem ograniczeń dla odpowiednich pól. Ograniczenia są opisane za pomocą notacji Query-by-Example i mogą zawierać wartość do dopasowania lub operator porównania, a następnie wartość porównania. Pusta komórka oznacza brak ograniczeń w odpowiednim polu.

Filtr pasuje do wiersza bazy danych, jeśli wszystkie ograniczenia filtru (ograniczenia w wierszu filtru) są spełnione. Wiersz bazy danych (rekord) spełnia kryteria wtedy i tylko wtedy, gdy pasuje do niego co najmniej jeden filtr. Nazwa pola może pojawiać się więcej niż jeden raz w zakresie kryteriów, aby umożliwić jednoczesne stosowanie wielu ograniczeń.
DGET to jedyna funkcja bazy danych, która nie agreguje wartości. DGET zwraca wartość pola określonego w drugim argumencie (podobnie jak VLOOKUP) tylko wtedy, gdy dokładnie jeden rekord odpowiada kryteriom; w przeciwnym razie zwraca błąd wskazujący brak zgodności lub wiele dopasowań.

Bazy danych są czymś, co spotyka się na każdym niemalże kroku

Pojęcie to na pierwszy rzut oka może kojarzyć się wielu osobom z bardzo ogólnie pojętą informatyką. Ale również w tak zwanym świecie offline bazy danych pełnią bardzo ważne funkcje i ułatwiają życie w wielu jego wymiarach. Można więc pokusić się o stwierdzenie, że wiele dziedzin życia wręcz nie mogłoby się prawidłowo rozwijać lub rozwój ten byłby znacznie ograniczony, gdyby nie korzystało się z tego dorobku informatyki jakim są właśnie bazy danych.

Gdyby zadać przypadkowo spotkanym ludziom pytanie co to jest baza danych, to prawdopodobnie większość z nich byłaby w stanie intuicyjnie odpowiedzieć na to pytanie. A odpowiedź ta byłaby w dużej mierze zgodna z rzeczywistością. Najogólniej rzecz ujmując bazy danych stanowią pewien uporządkowany i logicznie zorganizowany zbiór różnego rodzaju danych oraz informacji. Zazwyczaj występują w formie elektronicznej. Dane te uporządkowane są w danym zbiorze zgodnie z jakimś kryterium.

Wszystkie są pogrupowane i podzielone według konkretnych pól i rekordów. Patrząc jeszcze szerzej, uporządkowanie o którym mowa może dotyczyć także plików i folderów. Losowo wybrana jedna dana z tak zbudowanego zbioru wydaje się nie mieć żadnego znaczenia, dopóki nie powiąże się jej z innymi danymi. Dlatego niezwykle istotna jest umiejętność po pierwsze prawidłowego tworzenia baz danych, a po drugie umiejętność ich odczytywania.

Zarówno w informatyce jak i w życiu codziennym istnieje bardzo wiele rodzajów baz danych. Ważnym kryterium dla uznania konkretnego zbioru bazą danych jest to, czy dane tam zawarte mogą być w łatwy sposób odczytywane (przez człowieka lub program komputerowy) oraz modyfikowane poprzez zmianę danych, usunięcie niektórych danych lub dodanie nowych. Najprostszym podziałem baz danych jest podział na proste bazy danych oraz złożone bazy danych. Proste dzielą się na kartotekowe i hierarchiczne. Wśród złożonych można wyróżnić bazy relacyjne, obiektowe, relacyjno – obiektowe, strumieniowe, temporalne, nierelacyjne (NoSQL).

Najprostszą formą baz danych są bazy kartotekowe. Dane zgromadzone są w formie prostej tabeli. Cała baza danych obejmuje po prostu pojedynczy plik. W takim przypadku nie jest możliwe, aby baza korzystała z danych zawartych w innych plikach. Uporządkowane w takiej tabeli dane można dowolnie sortować i porządkować według wybranego kryterium. Przykłady takich prostych baz danych to książka telefoniczna czy dziennik uczniów.

Bazy hierarchiczne zawierają dane, które są ze sobą powiązane i ułożone w strukturę tak zwanego drzewa, gdzie istnieje jeden punkt wspólny oraz liczne rozgałęzienia.

Spośród baz danych złożonych największą popularnością cieszą się relacyjne bazy danych. Jak sama nazwa wskazuje w tej sytuacji istnieje wiele różnych poszczególnych baz danych (tabel) a każda z nich może współpracować z innymi. Dane zawarte w różnych bazach oraz różnych kolumnach można ze sobą dość łatwo porównywać. Bardzo ważnym kryterium w tworzeniu takich baz danych jest stosowanie tak zwanego klucza podstawowego. Zawsze jedna kolumna w danej tabeli musi zawierać niepowtarzalne wartości. To właśnie na podstawie tych niepowtarzalnych wartości możliwe jest zestawianie danych z wielu różnych tabel i prawidłowe wyświetlanie danych w programie.

Jak już wcześniej zostało wspomniane bazy danych towarzyszą człowiekowi na niemal każdym kroku i w bardzo wielu formach. Nie dziwi fakt, że w dzisiejszych czasach tworzone są w formie elektronicznej, ponieważ to znacznie ułatwia ich tworzenie, modyfikacje oraz wykonywanie czasami bardzo skomplikowanych operacji na tych danych. Ale przed erą komputerów także tworzyło się różnego rodzaju bazy danych. Przykładem niech będą chociażby księgi parafialne albo księgi zawierające dane ze spisów ludności, które przeprowadzane były od czasów starożytnych.

Są to typowe bazy kartotekowe gdzie istnieje po prostu tabela z odpowiednio nazwanymi kolumnami. Obecnie bez baz danych nie jest w stanie obyć się żadna strona internetowa. Mało tego, nawet korzystanie z komputera lub smartfona nie byłoby możliwe, gdyby nie bazy danych, które wykorzystują te urządzenia.
Wszelkiego rodzaju portale społecznościowe, strony internetowe banków, przeglądarki i wyszukiwarki internetowe. To wszystko nie mogłoby istnieć bez istnienia baz danych. Dlatego coraz więcej mówi się dzisiaj o bezpieczeństwie danych i potrzebie ich ochrony. Bazy danych niektórych firm czy instytucji stanowią bardzo dużą wartość. Z tego powodu firmy te narażone są na ataki hakerskie.

Trudno dziś wyobrazić sobie działanie profesjonalnej firmy z dowolnego sektora, która odnosi sukces bez strony internetowej. Własne miejsce w sieci jest niezaprzeczalnym atutem i bardzo pomaga w rozwoju działalności, wizerunku i rozpoznawalności. Ułatwia nawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów, wymianę informacji, świadczenie usług. Dlatego upewnij się że na Twojej wizytówce jest linijka tekstu zaczynająca się od trzech magicznych liter: www.

Baza danych access pozwala łatwo tworzyć bazy danych do przechowywania i prezentacji danych w formularzach i raportach. Po uruchomieniu baza danych może być bardzo prosta i banalna, ale z biegiem czasu może stać się ważniejsza po dodaniu danych, funkcji, a nawet udostępnieniu jej innym. Osiąga własne życie, a ogólny projekt staje się krytyczny.

Jednym z najważniejszych projektów architektonicznych jest podział bazy danych na front-end i back-endową bazę danych. W ten sposób program Access umożliwia obsługę wielu użytkowników baz danych i znacznie upraszcza sposób ich rozbudowy w miarę upływu czasu.
Rozdzielenie aplikacji i baz danych pozwala na obsługę wielu użytkowników i aktualizację aplikacji bez wymazywania danych. Zakładając, że aplikacja nie zmienia się tak często, separacja ułatwia również tworzenie kopii zapasowych bazy danych, ponieważ tylko ona zmienia się każdego dnia.

Rozproszony projekt bazy danych: Front-End / Back-End

Dzielenie bazy danych jest stosunkowo prostą koncepcją. Użytkownik przyjmuje istniejącą bazę danych Access MDB / ACCDB ze swoimi tabelami, zapytaniami, formularzami, raportami, makrami, modułami itd. I dzieli ją na dwie bazy danych:
Baza danych „Back-End” zawiera tylko tabele
Baza danych „Front-End” zawiera obiekty aplikacji (wszystko oprócz tabel) i łącza do tabel w bazie danych zaplecza

Ten projekt jest szczególnie przydatny w środowiskach wielu użytkowników, w których baza danych zaplecza jest przechowywana w sieci i zawiera udostępnione dane. Każdy użytkownik ma następnie kopię bazy danych na swoim pulpicie, wskazującą na wspólną bazę danych.

W środowiskach z wieloma użytkownikami zewnętrzna baza danych może również zawierać tabele prywatne dla użytkownika. Te lokalne tabele mogą przechowywać ustawienia użytkownika, wybory, tymczasowe lub pośrednie tabele do przetwarzania danych lub raportów. Powody, dla których należy podzielić bazę danych Microsoft Access. Oto niektóre z głównych powodów korzystania z architektury dzielonego bazy danych:

Obsługa wielu użytkowników

Każdy użytkownik ma aplikację i prywatne tabele w swojej kopii frontowej bazy danych. Udostępniają one wewnętrzną bazę danych bez wyłączania jej wyłącznie.
Dzięki tymczasowym tabelom dla każdego użytkownika w jego frontowej bazie danych unika się konfliktów i kolizji między wieloma jednoczesnymi użytkownikami.
Wdróż aktualizacje bez martwienia się o dane

Rozszerzenia aplikacji są uproszczone, ponieważ są wykonywane w frontowej bazie danych bez obawy o zmiany danych w wewnętrznej bazie danych. Uwalnianie nowych wersji i poprawianie błędów staje się znacznie łatwiejsze, ponieważ tylko część aplikacji musi zostać rozproszona, co automatycznie wykorzystuje aktualne dane. Oczywiście, jeśli zmodyfikujesz struktury tabel lub dodasz / usuniesz / zmienisz nazwy tabel, będziesz musiał zastosować te zmiany do wewnętrznej bazy danych.
Bez podziału na architekturę bazy danych podczas tworzenia nowej wersji należy zaktualizować bazę danych ORAZ dowolne dane zmienione przez użytkowników od czasu ostatniej kopii.

Zwiększ wydajność i zminimalizuj korupcję bazy danych

Wydajność może zostać znacznie zwiększona, a ruch w sieci zmniejszony, gdy użytkownik ma kopię front-endowej bazy danych zainstalowanej na swoim komputerze, zamiast uruchamiać ją z sieci za każdym razem, gdy z niej korzysta.
Bez dzielenia bazy danych wielu użytkowników korzystających z tej samej bazy danych w sieci zwiększa prawdopodobieństwo uszkodzenia bazy danych. Rozproszony projekt bazy danych minimalizuje ten problem i zapobiega korupcji kodu z powodu uszkodzenia danych.

Uprość administrację i konserwację systemu

Ponieważ dane są przechowywane centralnie i mogą być archiwizowane i kompaktowe, administrowanie bazami danych jest uproszczone. Pojedyncza baza danych aplikacji typu front-end jest kopiowana na komputer każdego użytkownika, ale nie ma potrzeby tworzenia kopii zapasowej.

Skalowalność

Rozdzielona architektura bazy danych umożliwia rozszerzenie rozmiaru bazy danych poza ograniczenie dostępu do 2 GB, ponieważ w razie potrzeby front-endowa baza danych może łączyć się z wieloma wewnętrznymi bazami danych.
Ustawia to również etap migracji do SQL Server. Jeśli aplikacja ewoluuje, aby móc korzystać z funkcji SQL Server, nadal można korzystać z front-endowej bazy danych i łącza do danych przechowywanych w SQL Server. Baza danych zadań jest zaprojektowana z tabelami, zapytaniami, formularzami i raportami. Baza danych zawiera trzy tabele Kontakty i zadania (wersja 2007 ma również filtry).

Należy zacząć od podstawowego pojęcia, czyli czym w ogóle jest baza danych. Najprościej mówiąc, bazą danych nazywany jest zbiór danych, zapisanych w odpowiednim formacie (który pozwala na dostęp do nich) oraz zgodnie z określonymi regułami.

Charakterystycznym językiem używany do tworzenia oraz modyfikowania baz danych jest SQL (z angielskiego Structured Query Language – strukturalny język zapytań). Funkcjonuje wiele rodzajów baz danych. Podstawowy podział to bazy proste oraz złożone. Do tych pierwszych zalicza się bazy hierarchiczne i kartotekowe, do tych drugich z kolei należą między innymi bazy strumieniowe, obiektowe, temporalne oraz temat tego artykułu – bazy relacyjne. Ich twórcą jest Edgar Frank Codd, który w roku 1970 opublikował pracę, wprowadzającą główne założenia tego modelu.

Relacyjne bazy danych oparte są o tak zwany model relacyjny, czyli model organizacji danych, bazujący na matematycznej teorii zbiorów. Wszystkie operacje wykonywane są tutaj na podstawie algebry relacji. Baza relacyjna składa się z wielu tabel (nazywanych relacjami), które są ze sobą powiązane i mogą współpracować pomiędzy sobą. W każdej takiej tabeli (relacji) znajdują się krotki (lub rekordy) oraz atrybuty, czyli kolejno pojedyncze wiersze i przypisane im kolumny. Relacyjne bazy danych znajdują zastosowanie między innymi we współczesnych, nowoczesnych i zintegrowanych systemach klasy ERP, CRM i BI.

Jak już zostało wspomniane wyżej, do tworzenia baz danych używany jest język SQL. Natomiast trzy najczęściej wykorzystywane wolnodostępne systemy zarządzania (implementacje) relacyjnymi bazami danych to: MySQL, Firebird oraz PostgreSQL. Oczywiście oprócz tego istnieją jeszcze inne, takie jak między innymi SQLite, Oracle, SQL Server lub HyperSQL.

Taki sposób przechowywania informacji ma wiele zalet, a do głównych z nich zaliczają się możliwość uniknięcia redundancji, czyli powtarzania się danych, łatwy dostęp do danych, jak również wielopoziomowa integralność danych.

Nie należy także zapominać o takich pozytywnych stronach, jak ułatwienie przeprowadzania analiz na podstawie wielu tabel, możliwość bezproblemowej zmiany czegoś w strukturze danych oraz całkowita, fizyczna i logiczna niezależność od aplikacji bazodanowych.

Jak konkretnie wygląda budowa relacyjnej bazy danych? Po pierwsze, aby w ogóle można było utworzyć bazę danych opartą o model relacyjny, przynajmniej w jednej z tabel musi wystąpić specjalna kolumna (w przypadku klucza jednopolowego) lub kilka kolumn (gdy jest to klucz wielopolowy), służące do identyfikacji poszczególnych krotek (rekordów) tabeli. Kolumna taka jest nazywana kluczem podstawowym, kluczem głównym lub rzadziej kluczem pierwotnym.

Bardzo często klucz podstawowy zastępuje się kluczem sztucznym, czy dodatkowy numer, nadany w sposób sztuczny każdemu obiektowi. Stosuje się go w celu uniknięcia dodawania kolejnych pól do klucza, gdy dane się powtarzają (na przykład gdy dwa razy występuje to samo imię i nazwisko; zamiast dodawać jeszcze numer telefonu, łatwiej jest utworzyć jedno pole, składające się z osobnego klucza).
Należy pamiętać o tym, że wartości w kluczu podstawowym lub sztucznym muszą być unikalne oraz identyfikować każdy rekord w tabeli w sposób jednoznaczny. Poza tym, żaden z elementów klucza głównego nie może posiadać wartości NULL (czyli wartości pustej).

Określa się to terminem integralność encji.

Oprócz tego istnieje jeszcze integralność referencyjna, które polega na tym, że każda wartość klucza obcego jest równa którejś z wartości klucza głównego w powiązanej tabeli nadrzędnej.
Klucz obcy to pole, które odwołuje się do pola podstawowego w innej tabeli. Jest on niezbędny do zdefiniowania powiązania pomiędzy poszczególnymi tabelami. Poza tym można także wyróżnić więzy ogólne, czyli dodatkowe warunki poprawności danych, które mogą być określone przez administratorów, projektantów lub użytkowników baz danych.

Występują trzy typy relacji w bazach danych. Pierwszym z nich jest relacja jeden do jednego, gdzie każdemu rekordowi z pierwszej tabeli odpowiada tylko jeden rekord z drugiej tabeli i każdemu rekordowi z pierwszej tabeli odpowiada tylko jeden z rekord drugiej. Ten typ jest używany rzadko, ponieważ zazwyczaj łatwiej jest przechować dane powiązane w ten sposób w tej samej tabeli, zamiast tworzyć dwie różne.

Kolejnym typem jest relacja najczęściej występująca w bazach danych, czyli relacja wiele do jednego, w której każdemu rekordowi z pierwszej tabeli odpowiada jeden rekord z drugiej tabeli, a każdemu rekord z drugiej tabeli odpowiada kilka rekordów z pierwszej tabeli. Ostatnim typem jest relacja wiele do wielu, która nie wymaga chyba żadnego objaśnienia.